Zęby zatrzymane to zęby, które na skutek nieprawidłowego procesu wyrzynania się, znajdują się w złym położeniu w łuku zębowym. Przyczyną przeważnie jest zbyt mała ilość miejsca z uwagi na małą szerokość szczęki lub uraz. Problem ten często dotyczy kłów, dolnych zębów przedtrzonowych oraz ósemek. W takim przypadku dentysta zwykle kieruje sprawę do ortodonty, którego zadaniem jest przywrócenie zęba zatrzymanego do łuku zębowego. Na podstawie badań diagnostycznych lekarz ocenia szanse powodzenia leczenia. Jeżeli ząb da się przywrócić do łuku, chirurg stomatolog wykonuje zabieg operacyjnego odsłonięcia zęba zatrzymanego, dzięki czemu będzie można przyłączyć do niego zamek ortodontyczny i tym samym założyć aparat.

Zdarza się jednak, że sprowadzenie zęba zatrzymanego do łuku nie jest możliwe. Z reguły wynika to z uwarunkowań anatomicznych szczęki pacjenta oraz położenia zęba zatrzymanego. Wobec tego jeśli leczenie ortodontyczne nie będzie skuteczne, jedyną metodą pozostanie usunięcie zęba zatrzymanego. Będzie to zabieg konieczny z uwagi na to, że zęby zatrzymane często uciskają sąsiednie zęby oraz mogą stać się przyczyną rozwoju torbieli wewnątrzkostnych.

Usuwanie zęba zatrzymanego należy do działu chirurgii stomatologicznej, dlatego że jest to zabieg trudniejszy niż zwykła ekstrakcja. Nieprawidłowe położenie sprawia zęba, że w czasie zabiegu Chirurg stomatolog musi zachować ostrożność, by nie uszkodzić nerwów, naczyń krwionośnych, a nawet tkanek kostnych w pobliżu zębów sąsiadujących z miejscem zabiegowym. Lekarz nie dopuszcza również do perforacji zatoki szczękowej, powstawania przetok, czy uszkodzenia koron i korzeni innych zębów.